Słownik polsko-niemiecki. 2014.
dysonans — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. dysonanssie; lm M. e {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zakłócenie harmonii, brak harmonii, dysharmonia; rozdźwięk, nieporozumienie; rozbieżność, sprzeczność : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dysonans — m IV, D. u, Ms. dysonanssie; lm M. e 1. lit. «rym niedokładny, półtorazgłoskowy, w którym współdźwięczność nie obejmuje przedostatniej akcentowanej samogłoski wersu» 2. muz. «współbrzmienie lub następstwo co najmniej dwu dźwięków dające wrażenie… … Słownik języka polskiego
dysonansowy — przym. od dysonans (zwykle w zn. 2) Akord dysonansowy … Słownik języka polskiego
kakofonia — ż I, DCMs. kakofonianii; lm D. kakofonianii (kakofonianij) «nieprzyjemne dla ucha połączenie dźwięków; w muzyce określenie muzyki źle brzmiącej, pozbawionej wszelkich zasad konstrukcji; dysharmonia, dysonans» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
kakofonia — {{/stl 13}}{{stl 7}}[wym. kakofońja] {{/stl 7}}{{stl 8}}rz. ż IIb, lm D. kakofonianii {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mieszanina nieprzyjemnych, hałaśliwych dźwięków; zgiełk; kocia muzyka : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
